Margaret Brown nie wsiadała na Titanica w angielskim Southampton lecz w Cherbourgu we Francji.
Tłum gapiów żegnający pasażerów na Titanicu w Southampton, widoczny jest od strony sterburty. W rzeczywistości, tłum znajdował się ze strony portu.
Smith mówi Ismay'owi, że Titanic posiada liczbę szalup zgodną z rozporządzeniem Brytyjskiej Izby Transportu (z ang. British Board of Trade). W rzeczywistości Titanic posiadał o 4 łodzie ratunkowe więcej. Były to składane tratwy. Łącznie na pokładzie feralnego liniowca było 20 szalup (16 z rozporządzenia oraz wspomniane 4 dodatkowe).
Sala obiadowa pierwszej klasy znajdowała się na pokładzie D, zaraz za recepcją. Tymczasem w filmie jest ona umieszczona na pokładzie A, tuż obok Wielkich Schodów.
Kiedy Isabella Paradine prosi o zmianę kabiny, steward odpowiada że wszystkie miejsca są już zarezerwowane. Jest to niezgodne z rzeczywistością, gdyż na Titanicu połowa kabin pierwszej klasy pozostała pusta.
Termin "przezroczysty" w angielskiej formie "see-through" nie był używany w owym czasie (1912 rok). Zwrotu tego zaczęto używać w fabrykach dopiero około 1950 roku.
Podczas gdy rozbitkowie zostają wyławiani przez załogę Carpathii, widzimy jak drewniane szalupy Titanica zmieniają się w nowoczesne łodzie skonstruowane z metalu. Sprzęt na szalupach także wygląda na nowoczesny.
Pan Dickie mówi, że widział Mary Pickford w filmie, zaglądając okiem do kinetoskopu, czyli projektora podglądowego. Niestety urządzenie, które opisuje powstało dopiero na przełomie lat 80' i 90' zeszłego stulecia.
W filmie znajduje się scena ukazująca kapitana Smitha, który twierdzi, że rakiety sygnalizacyjne powinny być czerwonego koloru a nie białego. Jest to pomyłka, gdyż w rzeczywistości właściwym kolorem jest biały.
Margaret Brown jest nazywana przez niektórych pasażerów jako "Molly". Jest to błąd, gdyż ten przydomek przylgnął do niej już po jej śmierci. Odtąd nazywa się panią Brown jako "Niezatapialna Molly Brown".
Film kręcono w Vancouver (Kanada).
Jest to pierwszy film, w którym statek rozdziela się na dwie części podczas tonięcia.
Chorwacka wersja tego filmu jest o 14 minut krótsza od tej wydanej m.in. w USA (z 178 minut na 164). Wycięto wiele scen, np. te z Alice Cleaver i jej pracodawcami, rozmowy Osy z współzamieszkującymi kajutę (zanim została zgwałcona przez Simona) oraz wiele ujęć tonięcia samego liniowca.
W filmie Isabella Paradine podąża do kawiarni, idąc po drewnianych schodach. W rzeczywistości taka część na statku nigdy nie została zbudowana.
Alice Cleaver, opiekunka dzieci Allisonów miała swoją własną kajutę na statku i nie spała w niej wraz z dziećmi. W filmie jednak śpi ona w jednej kabinie wraz z Lorraine.
Molly Brown zwraca uwagę, że kapitan Smith za 3 dni przechodzi na emeryturę. Ten zgadza się z jej kwestią, lecz w rzeczywistości kapitan E.J. Smith miał przejść na emeryturę po powrocie Titanica do Anglii (który notabene nigdy nie nadszedł).
Rakiety sygnałowe wystrzeliwane z Titanica ukazane są jako białe kule. W "Titanicu" Jamesa Camerona z 1997 roku pokazane są one jako rozpryskujące się gwiazdy (podobne do fajerwerków).
W rzeczywistości nie było żadnej bramy pomiędzy pokładami trzeciej i pierwszej klasy na pokład A. Zgodnie z planami konstrukcyjnymi, wyjście z pokładów trzeciej klasy prowadziło nie na pokład A, lecz na B.
Molly Brown i inni pasażerowie nie udali się na obiad, gdyż byli zajęci lokowaniem się na pokładzie i nie mieli czasu na jedzenie.
Obserwatorzy na bocianim gnieździe Titanica rzeczywiście nie mieli do dyspozycji lornetek, ale nie dlatego, że zabrano je na mostek (tam również ich nie używano).
W rzeczywistej podrózy w 1912 roku Alice Cleaver była faktycznie pielęgniarką Allisonów, lecz nie morderczynią własnego dziecka. Kobieta płynąca wraz z rodziną Allisonów nazywała się Alice Catherine Cleaver, lecz często mylono ją z Alice Mary Cleaver, właściwą morderczynią dziecka.
Okres zdjęciowy trwał od 8 lipca do 3 września 1996 roku.