Oglądałem wersję extended cut trwającą 172 minuty. Pierwsza godzina filmu była rewelacyjna, piękne zdjęcia natury, świetna muzyka, magia, dziewiczość i cały ten duch za który tak cenię filmy tego reżysera. Potem coś się zaczęło psuć, obozowa szkoła przetrwania i potyczki z Indianami dało się jeszcze przejść ale gdy tylko Smith odpłynął a jego miejsce zajął John "Bale" Rolf z tym swoim wiecznie zadowolonym wyrazem twarzy to film niebezpiecznie zaczął pikować w dół. Z czasem niestety wszystko zaczęło ocierać się o tani melodramat (ble), takie zwykłe przelukrowane romansidło dla kobiet a przecież Malick filozof jest najlepszy:) W Days of Heaven też był pewnego rodzaju miłosny trójkąt ale tam było to przedstawione w dużo bardziej mrocznym, posępnym tonie bez zbędnego słodzenia. Problemem jest też długość filmu. O ile Drzewo życia czy Badlands mógłbym oglądać praktycznie codziennie bo tamte filmy są nie tylko w całości perfekcyjne ale i mają odpowiednią długość to nie wiem czy chciałoby mi się powtórzyć prawie trzygodzinny seans Podróży do Nowej Ziemi. Z plusów to na pewno pierwsza, rewelacyjna godzina filmu, Kilcher idealna do roli Pocahontas, Farrell się sprawdził jako Smith bo to był taki trochę łobuziak, psujak a pewnie taka była wizja reżysera na tą postać. Obiecywał pdobnie jak i inni biali ludzie przybyli na nowy ląd a ostatecznie tylko ranił i oszukiwał. Bardzo spodobał mi się też moment gdy Pocahontas przybywa do Londynu. Z jednej strony zachwyt a z drugiej jakby przerażenie, zrozumienie że jej cywilizacja, cywilizacja Indian na pewno ugnie się pod tym ciężarem, ich kultura, duchowa czystość a także duża część natury ulegnie zniszczeniu. Albo się całkowicie podporządkują jak ona albo zginą. Całe to serdeczne przyjęcie Pocahontas na królewskim dworze to tylko zwykła gra polityczna. Nie jest to wszystko jasno przedstawione ale wiadomo Malick to filozof:) Zmarła też nagle bo podobno została otruta. Tak więc film jest w porządku ale raczej nie zostanie jednym z moich ulubionych.