Mallick to filozof-reżyser przyrody. W każdym jego filmie bohaterowie są elementami świata natury, otoczeni przez drzewa, trawy, ptaki, wodę, kwiaty. Można to interpretować w ten sposób, że przyroda jest piękna, nieskazitelna, a jednocześnie wieczna, i to właśnie na jej tle rozgrywają się ludzkie dramaty wywołane chciwością, zawiścią, nienawiścią. Tak było w Cienkiej czerwonej linii - walki jednego człowieka z drugim skonfrontowane ze zwykłą pracą żuków czy powiewającą trawą. Tak jest w każdym innym jego filmie, dlatego Pocahontas biega po łąkach. Jest ona częścią tej przyrody, którą traci po przybyciu do Wielkiej Brytanii. Nie może zaadaptować się do nowego dla niej świata, dlatego nadal biega i robi gwiazdy. To jest chyba najlepsza, najbardziej sugestywna scena. Mimo to zgodzę się z niektórymi użytkownikami, że film momentami przynudza. W ,,Dniach niebios" Mallick zręcznie poradził sobie z tym, by ukazać swoją filozofię, a jednocześnie nie zanudzić widza. W Cienkiej czerwonej linii poszło mu to trochę gorzej, ale chyba z racji tego, że film trwał trzy godziny. Tutaj film trwa dwie, a mimo to w połowie zaczyna nużyć. Dziwi mnie też to, że muzyka Hornera słuchana z płyty brzmi nieźle, w filmie natomiast jej prawie wcale nie ma, tak jak nie ma w ogóle całkiem ładnie zaśpiewanej piosenki Listen to the wind. Dlatego reasumując, moja ocena tego filmu to 5/10/